We zijn geneigd onszelf te meten naar de intentie die we ergens mee hebben. Wanneer de impact van onze intentie destructief of pijnlijk is, zeggen we al snel “maar zo bedoelde ik het niet”, alsof we daarmee de destructie en de pijn teniet kunnen doen.
In deze tijd, waarin we zowel collectief als individueel geconfronteerd worden met de impact van onze al dan niet bewuste intenties, is het de kunst om oor en oog te hebben voor de impact zonder je te verschuilen achter je goede bedoelingen.
Tot kennis willen komen over het effect van onze bedoeling is een voorwaarde om te kunnen volgroeien, alleen zo kun je de wetmatigheid van het leven leren kennen.
Aan de andere kant, vraagt het van de impact-kant om opening te behouden voor de intentie, om je ‘slachtoffer’ transparant te laten worden voor de wetmatigheid van leven en zelf verantwoordelijkheid te nemen voor het ontladen van je pijn. Evolutie gaat niet om afrekenen, maar om leren.
In alle intenties en impacten die nu met elkaar strijden om het grootste gewicht, is het vooral nodig om niet uit elkaars genade te willen vallen. De genade die voortkomt uit het herkennen dat we allemaal samen in dezelfde boot van menselijke ervaringen zitten op de enige planeet Aarde die we hebben. Voor minder dan dat gaat het niet.