We zoeken niet naar de zin van het leven, we zoeken naar de ervaring van volledig levend zijn – Joseph Campbell
Het leren werken met de wet van het octaaf van bewustzijn kan, hoe kan het ook anders, het best vergeleken worden met het leren maken van muziek. Het kijken naar muzikanten is sowieso verhelderend, omdat je in die beroepsgroep (net als bij kunstenaars) ziet hoeveel verschillende intenties er zijn. Het is de intentie die de uitkomst bepaalt. Dat geldt zowel voor muziek als voor bewustzijn. Je kunt als muzikant gegrepen zijn door de muze, en die volgen, of je kunt muzikant worden vanuit een andere agenda. Tegenwoordig is het verlangen naar roem er bijvoorbeeld zo eentje. Dan leidt je weg niet naar levende stroom, naar een vitaal spoor dat zich kan blijven openen. Niet voor jezelf, en niet voor de luisteraar. Het kan je wel andere dingen opleveren: geld, waardering, populariteit. Met het volgen van de muze heeft het echter niets te maken.
Wanneer je als muzikant wél de muze volgt, ligt daar je toewijding. Je muzikale leven opent zich naar steeds nieuwe ruimtes, je staat niet stil. Dan ben je een autonome kunstenaar, niet gehouden aan handel, populariteit of navolgbaarheid, maar gegrepen door hoe de muziekstroom zich door jou heen kenbaar maakt. Het leren luisteren naar en herkennen van hoe die muzikale stroom zich door je heen beweegt vraagt toewijding, hem volgen vraagt moed. De neiging om te herhalen wat eerder succesvol was is een mechanisme waar we allemaal mee te maken hebben.
Nu naar hoe dit werkt in bewustzijn. Je kunt als mens gegrepen zijn door hoe bewustzijn werkt, en verlangen te leren kennen hoe bewustzijn door jou heen beweegt, of je kunt willen weten hoe bewustzijn werkt omdat je een agenda hebt. Meer succes, minder angst, anderen kunnen overtuigen van je gelijk, die liefde van je leven ontmoeten…Wanneer je daarmee de weg van het octaaf van bewustzijn op gaat, kom je onvermijdelijk tegen dat je dit los zal moeten laten als je wil dat het leven zich blijft openen. De confrontatie met je eigen verborgen agenda en de onhoudbaarheid ervan is onvermijdelijk op de weg van het octaaf van bewustzijn. Dat voelt als een groot offer, omdat je de levensstroom op dat moment nog niet ervaart. Het lijkt dan een schrale weg, zonder sjeu en joie de vivre. Dit is waar de uitspraak uit het evangelie van Mattheus over gaat:
Gaat in door de enge poort,
want wijd is de poort en breed de weg,
die tot verderf leidt;
velen zijn er die daardoor ingaan;
want eng is de poort, en smal is de weg,
die ten leven leidt,
en weinigen zijn er,
die hem vinden.
De muze van je eigen leven volgen vraagt een plechtige belofte om je toe te wijden aan de levende stroom in jezelf en al het andere, dat tot doodsheid leidt, links te laten liggen. Een plechtige belofte doen je toe te wijden aan je innerlijke stroom is devotie. Dat heeft niets te maken met een god of een systeem vereren. Het betekent het leren luisteren naar en herkennen van hoe de levensstroom zich door jou heen beweegt en de moed hebben die te volgen.
Wat een paradox! De ervaring van volledig levend zijn vraagt door de enge poort gaan, niet streven naar een voortdurend gevoel van groei en expansie. Net zoals je, wanneer je door het ijs bent gezakt, naar de donkere plek in het ijs moet gaan om het wak te vinden, en niet naar het licht. Het gaat tegen ons instinctieve zelf in. Ik bespeur een overeenkomst met het punt waar onze globale maatschappij nu voor staat. Ieder van ons wordt nu, als individuele cel van deze maatschappij, opgeroepen om door de enge poort te gaan, die op dit moment in de tijd niet meer nauw is, maar wagenwijd open staat. Reik je door de desintegrerende structuren heen naar het levende veld van bewustzijn, of vecht je tegen de chaos?
Wanneer je hulp kunt gebruiken bij het uitreiken naar wat leeft, weet me te vinden!